'SIN QUERER DOS' E 'A SILVOSA': SEIS MESES DESPOIS SEGUEN SEN ACLARARSE AS SÚAS TRAXEDIAS

En ambos os casos transcorreron case seis meses e, "se te vin non me acordo". Portos de Galicia tivo tempo suficiente para, cando menos, presentar un proxecto que modifique ese malhadado acceso á dársena de Malpica. Non latexa o corazón oficial? 

O día 19 de xuño cumpriranse seis meses do accidente do pesqueiro de Portonovo "Sin Querer Dos", rexistrado a 4,5 millas ao suroeste do cabo Fisterra. Horas máis tarde, ás 4,45 da mañá do 20 de decembro de 2018, afundíase o tamén pesqueiro "A Silvosa", con base en Malpica, como consecuencia das fortes correntes que se xeran na entrada da dársena local. No primeiro dos accidentes faleceron 4 tripulantes, todos eles veciños de Cambados: Teófilo Rodríguez, Bernardino Padín, Guillermo Casais e Manuel Serén; no segundo, falecía –o corpo quedou envolvido nas redes do barco– o patrón de "A Silvosa", José Ángel Sanjurjo Láuzara, quen tiña a súa residencia familiar a non moita distancia do lugar no que atopou a morte. En ningún destes casos aclaráronse suficientemente as causas desa traxedia que conmoveu –e conmove aínda– á familia do mar. A máis clara, a día de hoxe, parece a do pequeno pesqueiro "A Silvosa", arrastrado probablemente por esa corrente que xera a escasa lonxitude do "martelo" que actúa como peche do peirao da dársena. Para acceder a esta ou ben saír dela, teñen que abrirse os portalóns de ferro que regulan –é un dicir– as augas que permiten manter no interior daquela unha pequena frota de embarcacións de todo tipo que se gorecen alí en calquera circunstancia. José Ángel Sanjurjo e os seus tres compañeiros abandonaban ese refuxio para comezar o que foi a última marea da vida do patrón.

Estas dúas desgrazas foron serias aldrabadas nun país de loitos e mortos na mar. Unha terra afeita a ver nos enterros de mariñeiros que tiveron a sorte de ser rescatados (aínda que sen vida) ás autoridades locais, provinciais e da Xunta –especialmente da Consellería do Mar– que tampouco faltaron nas exequias destes cinco mariñeiros. As familias dos falecidos, arroupados polos veciños, tamén sentiron esa certa proximidade que desde as institucións públicas preténdese ofrecer. Pero é pura ficción, salvo honrosas excepcións. Cumpriméntase aos mortos e estes non poden dicir nada. Aos seus familiares dáselles a man, un bico, e déixanse caer nos oídos dos deudos unhas palabras de mero compromiso: "Sempre estaremos á vosa disposición". E só estano para a foto de rigor e a primeira semana. Despois vén o esquecemento, ese silencio oneroso que non compromete a nada nin a ninguén, excepto os deudos dos mortos. Uns e outros prometeron axudas, investigación, puxéronse ao dispor das familias. En ambos os casos transcorreron case seis meses e, "se te vin non me acordo". Nin uns nin outros familiares volveron a saber nada ou case nada da Xunta, da Federación Nacional de Confrarías. Non houbo, afirman as familias, nin a máis mínima mostra de atención ás súas necesidades. A pesar das promesas dadas e que ninguén lles pediu. Outra vez "el morto al hoyo y el vivo al boyo". Portos de Galicia tivo tempo suficiente para, cando menos, presentar un proxecto que modifique ese malhadado acceso á dársena de Malpica. Probablemente non será ata que se repitan os feitos do "A Silvosa". Do "Sen Querer Dous" tan só ocúpase, neste momento, a Comisión que investiga os accidentes e incidentes na mar ( CIAIM), sen máis poder que o de informar das probables causas que orixinaron o accidente no que morreron catro homes da mar. Cada vez resulta máis fácil no estamento oficial esquecer aos que perderon a vida no sector pesqueiro. Habitúanse. Pregúntome se ensaiarán os xestos para realizar #ante as cámaras da televisión e as dos redactores gráficos da prensa escrita. As familias consólanse e rumian o seu santísimo cabreo. En Malpica, por exemplo, dez mil asinas queren avalar a petición da nai e as tías de José Ángel, a petición da confraría local de pescadores, para que se modifique esa maldita entrada á dársena local, co desexo de que José Ángel fose o último mariñeiro que perda alí a súa vida. Pero o corazón oficial non latexa na mesma sintonía que o dos seres queridos deses cinco mariñeiros mortos fai case seis meses. Volvéronse de pedra. E ao silencio segue o esquecemento. Ata a próxima vez.

Artigo orixinal de @mundiario