HISTORIA DA FESTA DO ALBARIÑO

Mañán comeza a LXII e polo tanto é ben facer un repaso pola festa enogastronómica máis antiga e importante de Galicia.

A historia da Festa do Albariño empeza nos anos 50, cando nunha reunión de amigos, entre os que se atopaban Bernardino Quintanilla, Ernesto Zárate, Manuel Silva, José Rodiño e Francisco Fernández Aguiño, o primeiro, posuidor dunha pequena viña en Tragove, retou ao terrateniente Zárate, propietario dunha gran plantación en Padrenda, a comprobar cal era o mellor albariño. Acordaron convocar un concurso(máis ben unha aposta) no que cada colleiteiro presentase o seu viño para acreditar quen tiña o mellor..

A primeira cea-concurso celebrouse con carácter privado, no ano 1953, na leira de Anxo Botana Gómez. Presentáronse nove adegueiros, e medio centenar de albariñenses constituíron con solemnidad o xurado da primeira Cata Prima, a cal selecciona os caldos que merecerán clasificarse para superar o rigor do xurado da Cata Postrera, onde saíu premiado únicamente José Rodiño Oubiña quen, cun magnífico Albariño do predio de Carballás, sorprendeu aos seus competidores. Ao ano seguinte obtivo a vitoria Zárate, do mesmo xeito que nas dúas convocatorias seguintes, sempre con Quintanilla de segundo.


Durante os primeiros anos, a festa celebrouse na leira da casa de Anxo Botana, fillo político de D. Ramón Cabanillas. A festa acollía cada vez a máis adeptos e a leira de Botana quedouse pequena polo que se decidiu trasladar a celebración primeiro aos xardíns do pazo de Ulloa e posteriormente ao pazo de Bazán, hoxe Parador Nacional do Albariño, para asentarse definitivamente desde os primeiros anos do século XXI nos xardíns do pazo Torrado.

Ao principio, a festa coincidía coa romaría da Pastora, pero nos anos 60 decidiuse trasladala ao primeiro domingo de agosto, porque a finais de mes adoitaba facer mal tempo. Os alcaldes colaboraban a título particular, porque o concurso era unha comida de amigos onde escritores e intelectuais enxalzaban as calidades do viño.
Na década dos 60, a festa deixou o ámbito privado e abriuse á participación do pobo, producíndose entón unha renovación con desfiles de carros, catas públicas na Calzada e pregón en Fefiñáns, ademais das verbenas, deportes e folclore en xeral.
En 1965, Manuel Fraga Iribarne, recentemente nomeado ministro de Información e Turismo, presidiu os actos que conseguiron unha ampla repercusión na prensa da época. Ao ano seguinte restaurouse o pazo de Bazán converténdose en Parador Nacional do Albariño. O por aquel entón alcalde, Joaquín Fole, condecorou a Fraga coa primeira Folla de Ouro.

No ano 1977, declárase por vez primeira Festa de Interese Turístico, con motivo das súas vodas de Prata, declaración ratificada en setembro de 1990 cando se lle outorga o título de Festa de Interese Turístico Nacional, conforme ás esixencias da nova lei.
Na decada dos noventa nace tamén o Himno do Albariño, composto por Xosé Lois Foxo, director da Real Banda da Diputación de Ourense. Os peñistas do Albariño enchen de colorido as rúas durante a semana grande, coas súas camisetas, que deixan o seu selo sarcástico con lemas sobre o viño e a festa.
En 1996 Cambados ingresa en Acevín (Asociación Española de Cidades do Viño) e Recevín (a súa equivalente europea). No mesmo ano, inaugúrase a Ruta do Viño, hoxe en día consolidada como unha das rutas máis visitadas por aqueles que se achegan a Cambados.
Segundo escribiu Plácido Castro "Non hai en todo o ano galego día tan sinalado, no terreo puramente humano, como o da Festa do Albariño en Cambados".

Fonte: Concello de Cambados e Google